“Âhirette rüsvay olmaktansa dünyada olmak yeğdir!”

Hz. Ömer (r.a.) zamanında genç bir yiğit, beş vakit namazı hiç aksatmaksızın Hz. Ömer’in ardında cemaatle kılarmış. Bu yiğide gönlünü kaptıran güzel bir kadın varmış. Defalarca bu yiğide haber göndermiş, ancak ondan cevap alamamış. Bu kadın, bir gün ihtiyar bir kadına hâlini anlatmış. Birlikte o gence tuzak kurmuşlar. İhtiyar kadın, o yiğit yanından geçerken, “Koyunum şuraya kaçtı; yakalamaya gücüm yetmiyor, bana yardım et” demiş.

Yiğit, koyunu tutmak maksadıyla gösterdiği yere girince, orada bekleyen genç kadın hemen kapıyı kilitlemiş, “Bu hileyi sana ben yaptım.” demiş. Allâh’ın inayetiyle yiğit, ona yüz vermeyip iltifat etmemiş. Sabaha kadar yalvarıp yakarmasının bir işe yaramadığını gören kadın, “Feryat ederek seni rezil ve rüsvay ederim.” demiş. Yiğit de “Âhirette rüsvay olmaktansa dünyada olmak yeğdir!” diyerek teklifini reddetmiş. Kadın, feryad etmiş. Bunun üzerine mahalle halkı gelip yiğidin ellerini bağlayıp dövmüşler. Daha sonra da Hz. Ömer’in huzuruna getirmişler.

Hz. Ömer de, o yiğidi bu hâlde görünce, “Yâ Rabbi! Bu yiğide hüsnü zannım vardır. Habibin Muhammed Mustafâ hürmeti için zannımı boşa çıkarma!” diye yalvarmış. Sonra ona, “Bana doğruyu söyle, Hak Teâlâ doğru kullarının yardımcısıdır.” buyurmuş. Yiğit, başından geçenleri anlatmış. Bunun üzerine Hz. Ömer (r.a), şehrin ihtiyar kadınlarının gelmelerini emretmiş. O ihtiyar kadın gelince, genç onu tanımış. Hz. Ömer’in heybeti karşısında korkuya kapılan kadın, bu işi birkaç akçe karşılığında yaptığını itiraf etmiş. Sonra Hz. Ömer (r.a.) kalkıp o yiğidin ellerini çözmüş, başındaki kanı silmiş ve şöyle buyurmuş: “Elhamdülillah! Bir hadîs-i şerîfin sırrı, bizim zamanımızda zuhur etti. Zira Fahr-i Âlem (s.a.v), ‘Benim ümmetimden nice sıddîklar zuhur edecektir ki, kardeşim Yûsuf (as.), Züleyha’dan kendini koruduğu gibi onlar da kendilerini, (mahremi olmayan) yabancı kadınlardan korurlar.’ buyurmuştur.”

Daha sonra Hz. Ömer’in emri üzere, o kadın ile suç ortağı ihtiyarı şehirden sürmüşler. (Menâkıb-ı Çehar Yâr-ı Güzîn)

İslam Tarihinden Güzel Bir Misal : Hz.Musa (a.s.)’ın İffeti ve Genç Kızın Hareketi

 

 

Reklam

ATEŞİN YAKMADIĞI ZÂT

Asıl ismi Abdullah bin Sevb olan Ebû Müslim Havlânî (rah.) câhiliyye devrinde yaşamış, Resûlullah Efendimiz (sallallâhü aleyhi ve sellem) hayatta iken Müslüman olmuş fakat O’nu görememiştir. Aslen Yemenli olup daha sonra Şam’a yerleşmiştir. Tâbiînin büyüklerindendir.  

Zühd ve takvâ ehli, fazîlet ve kerâmet sâhibi âbid bir kimse idi. Ebû İdrîsi’l-Havlânî ve Şam’dan diğer bazı zâtlar kendisinden hadîs rivâyetinde bulunmuşlardır. 

Ebû Müslim’in oğlu Şurahbîl şöyle anlatmıştır: Yemen’de yalancı peygamber Esved-i Ansî, Ebû Müslim’i de (rahimehullah) kendisine bîat etmesi için huzuruna çağırdı ve: “Benim Allâh’ın resûlü olduğuma şehâdet eder misin?” dedi. O; “Seni duymuyorum.” diye cevap verdi. 

“Muhammed’in (s.a.v.) Allâh’ın Resûlü olduğuna şehâdet eder misin?” diye sordu. “Evet.” dedi. 

Aynı suâlleri tekrar tekrar sordu, o da her defasında aynı cevabı verdi. Bunun üzerine Esved-i Ansî öfkelenerek büyük bir ateş yaktırıp Ebû Müslim’i (rah.) o ateşe attırdı. Fakat ateş ona zarar vermedi. Yanındakiler Esved-i Ansî’ye: “Onu buradan uzaklaştır. Yoksa sana tâbi olanları aleyhine ifsâd eder.” dediler. O da Ebû Müslim’e (rah.) Yemen’den çıkmasını emretti.

Ebû Müslim (rah.), Yemen’den çıkarak Medîne’ye geldi. Bu sırada Peygamberimiz (s.a.v.) irtihal buyurmuş, Hz. Ebûbekir (r.a.) halîfe olmuştu. Devesini Mescid-i Nebevî’nin yanına bağlayıp mescide girerek namaza durdu. Onu gören Hz. Ömer (r.a.) nereli olduğunu sordu. Yemen’den olduğunu söyleyince “Yalancı peygamberin kendisini ateşe attığı kardeşimiz nasıldır?” diye sual etti. O da “Ben Abdullah bin Sevb’im (Ebû Müslim’im)” dedi. Bu haberi alan Hz. Ömer (r.a.) çok şaşırıp ağlayarak onu kucakladı. Sonra Hazret-i Ebûbekr’in yanına götürüp aralarına oturtarak:

“Halîlullâh İbrâhim Aleyhisselâm’a yapılan ezânın aynısı, Ümmet-i Muhammed’den kendisine yapılan kimseyi hayatta iken görmeyi bana nasîp eden Allâhü Teâlâ’ya hamdolsun.” dedi. 
 

/ FAZİLET TAKVİMİ Pazartesi-18-Kasım-2019

Bedevinin Duası

Ramazan-ı Şerif ayının son on günü içerisinde Hz. Ömer (r.a.) Resûlullah (s.a.v.)’in kabrini ziyaret eder. Kabri önünde bir bedevinin dua ettiğini görür ve arkasında durup duasını dinlemeye başlar. Şöyle dua etmektedir bedevi:

“Yâ Rabbi! Bu senin Habibin, ben de kulunum. Şeytan da düşmanın. Eğer beni bağışlarsan habibin sevinir, kulun kazanır, düşmanın üzülür. Beni bağışlamazsan habibin üzülür, düşmanın sevinir, kulun helak olur. Yarabbi! Sen habibini üzmekten, düşmanını sevindirmekten, kulunu helak etmekten daha cömertsin. Yâ Rabbi! Araplar arasında Asîl insanlar vefat ettiklerinde kabri başında kölesini azat etme geleneği vardır. İşte Alemlerin Efendisi vefat etti. Kabri başında Beni cehennemden âzât et”. Bunun üzerine Hz. Ömer avazı çıktığı kadar:

“Ya Rabbi! Bu Bedevi’nin Senden istediğini ben de istiyorum” diye bağırır. Sakalı ıslanıncaya kadar hıçkıra hıçkıra ağlar. Bedevî dayanamaz ve:

“Ey Müminlerin Emiri! Sen de mi ağlıyorsun!”

Biz de Ramazan-ı Şerif hürmetine bütün kuvvetimizle bu duaya AMİN diyoruz ve Bizi de, Ana-Babamızı da, Sevdiklerimizi de, üzerimizde hakları olanları da tüm sevdiklerimizi, kardeşlerimizi de cehennemden âzât et Ya Rabbi diye Yalvarıyoruz…