Zehret’ür-Riyâd’da nakledildiğine göre Hz. Câfer Sâdık şöyle demiştir:
— Adem (A.S.) ile Havvâ Cennette oturmakta idiler. Hak Taâla Cebrail (A.S.)’ı gönderdi ve:
— Adem’in elini tut ve Cenneti tavaf et, buyurdu.
Cebrail (A.S.) Adem’le birlikte Cenneti tavaf ettiler. Güzel bir saraya geldiler. Bir kerpici altın, bir kerpici gümüştendi. Şerefesi yeşil Zebercedden idi. O sarayda yakuttan bir taht vardı. O tahtın üzerinde nurdan bir kubbe bulunuyordu. O kubbede çok hoş bir sûret vardı. Başında nurdan bir taç, kulağında inciden iki küpe ve belinde nurdan bir kemer vardı. Adem (A.S.) onu gördü. Hayret içinde kaldı. Havva’nın güzelliğini unuttu ve:
— Ey Rabbim! Bu ne suretidir! dedi.
Hak Taâla:
— Bu Fâtıma’nın suretidir. Başındaki taç Muhammed Mustafa (S.A.V) dir. Belindeki kemer Ali’dir. İki küpe de Hasan ile Hüseyin’dir, buyurdu.
Adem (A.S.) bu kubbede beş kapı gördü. Her kapıda nurdan bir söz yazılı idi:
Birinci kapıda, Bu Muhammed’dir.
İkinci kapıda, Bu Ali’dir.
Üçüncü kapıda, Bu Fâtımatüz-Zehrâ’dır.
Dördüncü kapıda, Bu Hasan’dır.
Beşinci kapıda, Bu Hüseyin’dir.
Cebrail (A.S.):
— Ey Adem! Bu isimleri sakla. Bir gün bunlara muhtaç olursun, dedi.
Adem (A.S.) dünyaya indiği zaman üç yüz yıl ağladı.
Nidâ geldi ki:
— Ey Adem! Kâbe’ye bak!
Adem (A.S.) baktı ve bu beş ismin orada yazılı olduğunu gördü.
Adem (A.S.) secde etti ve:
— Ey Rabbim! Muhammed, Ali, Fâtıma, Hasan ve Hüseyin’in hakkı için beni yarlığa ve benim tövbemi kabûl et, diye niyazda bulundu.
Hak Taâla:
— Ey Adem! Eğer bütün zürriyetini benden dilesen, bu isimlerin hürmeti hakkı için, hepsini yarlığar idim, buyurdu.
Kaynak : ENVÂRU’L ÂŞIKÎN(Âşıkların Nûrları)Y
Yarlığamak : Bağışlamak, affetmek, mağfiret etmek.
GÖNÜLLERE 