Okulların tatil olması ile birlikte, mesuliyet şuuru olan müminler, çocuklarının elinden tutup yaz Kur’an kurslarına koşmakta, onların Kuran-ı Kerimin manevi ikliminden, feyz ve bereketinden faydalanmasına çalışarak, mesuliyetlerini hafifletmekteler.
Çocukların günahsız ve masum ağızlarla Kuran-ı kerim okuyuşları
(tabiri caizse onların şakımaları) hadis-i şeriflerde müjdelendiği üzere;Hem kendileri, hem anne ve babaları, hem de okutanlar için ve onlara maddi ve manevi sahada yardım edenler için muazzam bir rahmet ve bereket vesilesidir.
Bir Hadisi şerifte şöyle buyrulur: “Bir cemaat Allah’ın evlerinden bir evde toplanır, Allah’ın kitabını okur ve aralarında müzakere ederlerse, üzerlerine sekinet iner, nur iner, onları rahmet kaplar ve melekler etraflarını kuşatır.Allah (cc) onları kendi nezdindekiler arasında anar.”
Cenab-ı Hakkın bizlere hediyesi ve Resulullah (sas) efendimizin emaneti olan Kur’an-ı Kerim’in faziletlerini anlatmaya bizim yazılarımız günahkâr dillerimiz, kâfi değildir. Ayeti kerimelerde ifade buyrulduğu üzere o, kerim yani çok kıymetli ve şerefli, hak ile batılı ayırt eden yüce bir kitaptır.
Ayet-i kerimede şöyle buyruluyor:
Elif lam mim. İşte şu kitap, Allahü Teala ‘dan korkup kötülüklerden sakınanlar
için şüphesiz tam bir yol göstericidir. O öylesine değerli bir hazinedir ki; onunla ilgili zaman, mekan ve insan daima en büyük değeri kazanmıştır.
Hadisi şerifte ifade edildiği üzere, ”Kur’an-ı Kerim en büyük şefaatçidir.” Başka bir hadis-i şerifte de şöyle müjdelenmiştir:
“Kur’an-ı Kerim okuyunuz. Çünkü Kur’an-ı kerim kıyamet gününde kendisini okuyanlara şefaatçi olarak gelecektir” (Sahih-i Müslim)
Eshabı Kiram dan Câbir bin Abdullah (R.Anh) ın rivayet ettiği şu kıssa, Kur’anı kerime gönül veren, onun ilmini evlatlarına, yakınlarına öğreten kimseler için onun şefaatinin büyüklüğünü anlamamıza kâfidir:
Bir gün bir adam Resûlullah Efendimiz (sas) e gelerek:
“Yâ Resûlallah! Evlâdına Allâh’ ın kitâbını öğreten kimsenin sevâbı nedir?”
diye sordu. Peygamber Efendimiz (s.a.v.):
“Kur’ân-ı Kerîm Allah kelâmıdır, onun sevâbına nihâyet yoktur.” buyurdular.
Sonra oraya Cebrâîl (A.S) geldi, Peygamberimiz (S.A.S.) ona:
“Ey Cebrâîl! Evlâdına Allâh’ın kitâbını öğreten kimsenin sevâbı nedir?” diye
sordu. O da: (aynı şekilde);
“Yâ Muhammed! Kur’ân-ı Kerîm Allah kelâmıdır, onun sevâbının nihâyeti
yoktur.” buyurdular.
Sonra Cebrâîl Aleyhisselam göğe yükseldi, İsrâfîl (as) ın yanına geldi, ona:
“Ey İsrâfîl! Evlâdına Allâh’ın kitâbını öğreten kimsenin sevâbı nedir?” diye
sordu.
O da: “Ey Cebrâîl! Kur’ân-ı Kerîm Allah kelâmıdır, onun sevâbının nihâyeti
yoktur.” Diyerek aynı cevabı verdi.
Sonra Allâhü Teâlâ, Cebrâîl (AS) ı Peygamberimiz (s.a.v.) e gönderdi ve
buyurdu ki:
“Yâ Muhammed! Muhakkak Rabbin sana selâm ediyor ve buyuruyor ki:
Evlâdına Kur’ân-ı Kerîm’i öğreten kimse benim Beytimi (yani Kâbe-i
Muazzama’yı) on bin defa haccetmiş, on bin defa umre yapmış, on bin defa
gazâya (cihada) çıkmış, İsmâil Aleyhisselam evlâdından on bin köle âzâd etmiş, on bin aç Müslümanı doyurmuş, on bin çıplak Müslümanı giydirmiş gibi sevap alır. Evlâdının Kur’ân-ı Kerîm’den okuduğu her harf için ona on hasene (sevap) verilir, on günâhı silinir.
Yâ Muhammed! Muhakkak ben ‘elif-lâm-mîm’ için on sevap verilir,
demiyorum, lâkin elif harfi için on, lâm harfi için on, mîm harfi için on sevap
verilir.
Bu ameli, tekrar dirilinceye kadar o kimseye kabrinde arkadaş olur.
Bu ameliyle mîzânda (yani amellerin tartıldığı o İlahi terazide) sevap tarafı
ağır gelir. Bu kişi sırât üzerinden şimşek gibi geçer.
Bu ikramların tamamına ve umduğundan da fazlasına nâil olmadıkça, Kur’ân-ı Kerîm o kişiden aslâ ayrılmayacaktır.”
Kıssa kaynak (Fazilet Takvimi-19 Mart 2019)
GÖNÜLLERE 