İmâm-ı Rabbâni (k.s.) hazretleri,
“Hikmet ehli indinde takarrür etmiştir(kesinleşmiş) ki; hastanın hastalığı devam ettiği müddetçe, en güzel, en nefis yiyecekler bile hastaya asla fâide vermez.
Aynen bunun gibi insan da, “Onların kalplerinde(manevi bir) hastalık vardır…..” (Bakara 10. Ayet) âyet-i kerimesinde bildirilen kalbî hastalıklara mübtelâ olduğu zaman, ona ibâdet ve tâât asla menfaat vermez” buyururlar. (Mektubât-ı İmâm Rabbânî, c.1 m.105)
Binâenaleyh nefs-i emreden, kalbî hastalıklardan, nefis ve şeytanın tasallutundan kurtulamayan insanın, hakkıyla namaza hazırlanması mümkün değildir. Esasen böyle kimseye bütün ibadetler ve hususiyle namazın edası ağır ve zor gelir.
“Bilinmesi lâzımdır ki, zâhiri hastalıklar, şer’î hükümlerin edâsında zorluğu ve meşakkati muciptir. Bâtıni hastalıklar da aynı şekildedir. (Mektubât-ı İmâm Rabbânî, c.1 m.219)
Şeyh Ebu’l-Vefâ hazretlerine,
Şehrimize şu kadar ağırlıktaki taşı kaldıran ve şu kadar ağır yükü taşıyan birisi geldi, dediklerinde;
Abdest ibriğini taşımak ondan zordur. Zîrâ ağır taşı kaldırmak ve ağır yükü taşımakta nefsin hazzı vardır. Bunun için nefse kolay gelir. Abdest ibriğini taşımakta ise nefse muhâlefet vardır. O bakımdan nefse daha zor, daha ağırdır, buyurdular.(Evliyâlar Ansiklopedisi, c.12, s. 128)
Kaynak : Namazda Ta’dîl-i Erkân ve Huşû sayfa 14-15
***
GÖNÜLLERE 