Rivayete göre, Nemrut, İbrahim Peygamberi (as) ateşe atacağı zaman herkesten
ateşe odun taşımalarını istemiş. Bundan maksadı da Hazreti İbrahim’e düşman
olanlarla ona taraftar olanları tespit etmekmiş. Herkes olanca gücüyle ateşe
odun taşırken, küçük bir karınca ağzına aldığı bir damla suyla yola
koyulmuş. Karıncayı görenler, nereye gittiğini sorduklarında,
– “İbrahim’in ateşini söndürmeye gidiyorum.” demiş. Etrafındakiler karıncaya
alaylı gözlerle bakmışlar ve
– “Senin gücün o ateşe kadar yürümeye yetmez. Hem ateşe ulaşsan da kocaman
alevleri senin bir damla suyun mu söndürecek?” demişler. Bahtiyar karınca,
hepimize ders olacak şu cevabı vermiş:
– “Bu su ateşi söndüremeyebilir, ama benim elimden bu gelir. Ben görevimi
yapayım da ateş söner veya sönmez, bu benim sorumluluğum değil. Ayrıca,
hangi safta yer aldığımı belli etmek için, bu bir damla su yeterli değil
mi?”
GÖNÜLLERE 